De persoonlijk bevrijding als landschapsfotograaf?
Het is alweer een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, maar wat ik afgelopen heide-seizoen als landschapsfotograaf beleefd heb wilde ik toch delen. In deze blog neem ik je mee in mijn hoofd, mijn gevoel en mijn worstelingen waarmee ik het afgelopen heide-seizoen heb rondgelopen.
De verwachting
Het heide-seizoen is misschien wel mijn meest favoriete seizoen. Ik houd van de mooie paarse kleuren en de gloed van de oplichtende mist boven de heide tijdens het gouden uur, maar bovenal heb ik tijdens deze periode de mooiste zonsopkomst ooit meegemaakt terug in 2014. Stiekem hoop ik elk jaar zo’n moment weer mee te maken, dus ook dit jaar. Samen met Dave Zuuring had ik een plan voor een zonsopkomst waarbij we een mooie eik in ons zelfbenoemde kommetje wilde fotograferen. Het liefst in de ochtend met de zo gewenste mist en kleuren in de lucht.
De Eik in het kommetje tijdens een zonsondergang.
Ondertussen zie ik ook al op Instagram de ene na de andere foto voorbijkomen met spectaculaire luchten en condities (van voorgaande jaren?). Oftewel stiekem naai ik mijzelf flink op om die o zo gewenste foto te maken. Maar is dat wel zo slim?
Na twee gezellige avonden met Dave Zuuring op de Posbank zonder echt fotografisch succesvol te zijn ging ik met een frisse blik op zaterdagochtend 14 augustus richting mijn doel. Hoewel fris? In een korte broek en T-shirt met in de verte donderwolken liep ik verwonderd in het donker naar de afgesproken plek. Eenmaal aangekomen was het duidelijk dat het niet de condities zijn waarvoor ik kwam. Toch wat foto’s genomen om het gebied beter te leren kennen en te zien welke composities werken. Natuurlijk was het ontzettend gezellig met Dave en met de jaarlijkse bijeenkomst met Saskia. Dit sociale aspect van fotografie vind ik enorm belangrijk, maar toch…. toch knaagt er iets in me. De tweede keer met veel belovende condities lukte het wederom niet. Ondertussen zag ik Dave zijn stuitermoment beleven iets verderop in Nederland! Hoewel ik daar ook van kan genieten, knakte er iets in mij. Dat ik ook in een heel stressvolle periode op het werk zit helpt dan natuurlijk ook niet mee. Op de een of andere manier loop ik vast, wil te graag, ben bang om de juiste condities te missen. Terwijl fotografie juist bevrijdend en ontspannend moet zijn begon het averechts te werken. Iets wat mij daarmee kan helpen is het herbeleven tijdens het nabewerken van de foto’s, maar door een 3 weken durende vertraging van de update van mijn laptop ging dat helaas ook niet.
De bevrijding
Wat ik graag doe, is regelmatig op YouTube een film over landschapsfotografie kijken. Wat mij vooral inspireert de laatste tijd zijn de video’s van Allister Ben. Vooral de aflevering ‘How to be a happy photographer’ vond ik heel mooi. Echt een aanrader om te bekijken. Tijdens mijn derde bezoek aan mijn ‘missie’ was het weer niks en had ik het opgegeven. Maar toen, mede dankzij de inspiratie die ik had opgedaan, zag ik letterlijk en figuurlijk het licht: ga niet geforceerd op zoek naar die ene perfecte compositie, of hetgeen wat anderen ook mooi vinden, maar laat je leiden door wat jij ziet en wat jouw interesse trekt. Oftewel be a happy photographer. Natuurlijk allemaal makkelijk gezegd, maar het ook doen is een ander verhaal. Maar op dat moment werd ik aangetrokken door hoe het licht op een van de vele kleine berkenboompjes viel. Het licht op de blaadjes, op de stam, maar ook op de paarse heide in de achtergrond vond ik zo gaaf dat ik er wel een foto van moest maken. Dit voelde enorm bevrijdend. Een paar dagen later was ik er weer maar dan samen met Roy Poots, Marco Schep en Dave met ontzettend dichte mist. Een gezellige ochtend met zijn vieren en een totaal andere (bevrijde) sfeer voor mij persoonlijk. De boom trok wederom mijn aandacht toen we er eenmaal waren 😊. Dit zijn dan ook meteen mijn favoriete heide-foto’s van de Posbank.
Vanaf dit moment was het weer echt genieten voor mij. Zo ook toen ik met mijn maatje Dave naar de heide bij Warnsborn ging. De voorspelde mist was aanwezig en het licht was ook prachtig. Okay, geen wolken in de lucht, maar de kleuren zo vlak voor zonsopkomst vind ik zonder wolken ook prachtig. Met wat dodging and burning krijg je dan toch een sfeervolle foto.
Prachtige heide-kleuren op Warnsborn.
Daarna zette ik mijn camera neer voor de compositie die ik in gedachten had en was het wachten op het licht. Helaas kwam die niet op mijn gekozen compositie, maar deze keer kon ik dat accepteren. Door rustig af te wachten had ik ook de tijd om het landschap goed in mij op te nemen. Ineens zag ik het licht in de verte over het landschap bewegen. Terwijl dat gebeurde zag ik vlak achter elkaar twee scenes die mij interesse triggerde. Wederom niet die grandioze landschappen met prachtige luchten, maar juist de intieme scenes waarop het licht zo mooi viel en het geheel een prachtige sfeer geven.
Een intiem beeld van de laagjes heide van Warnsborn en het licht op de berkenboom.
Prachtige lichtval op een berkenboom in Warnsborn.
Te streng voor mezelf
Maar toen ging ik naar de Ginkelse heide. Ik kom graag op tijd om de locatie ver voor zonsopkomst te kunnen verkennen en mij zo optimaal voor te bereiden op het moment dat het licht op zijn mooist is. Zo ook deze ochtend, maar de mist veranderde zo snel dat ik wel drie keer heen en weer ben gereden. Ga ik naar links of naar rechts, want de mist bewoog zich over het landschap en was moeilijk te voorspellen. Uiteindelijk besloten om even naar Dave te gaan die ondertussen ook al was aangekomen. En aangemoedigd door hem toen toch maar weer terug gerend. Niet omdat ik niet bij Dave wilde zijn, maar ik moest toch naar de plek van de mist gaan. Weg rust en eerder paniek, waarom toch. Eenmaal bij de plek kwam de rust terug, maar niet om de omgeving te verkennen. Ik had een compositie gekozen, maar het was eigenlijk ook al duidelijk dat het gewenste licht niet kwam. Ondertussen was Dave ook mijn kant uitgekomen en stond doodleuk relaxt met zijn hond naast hem te fotograferen. Ik besloot om gezellig bij hem te gaan staan. Toen het moment van het licht onverwachts toch kwam was ik totaal niet voorbereid en ging als een kip zonder kop het statief neerzetten en foto’s maken zonder ook maar te kijken wat de compositie is. Na vijf minuten verdween de mooie sfeer. Daarna was ik zo teleurgesteld en eigenlijk gewoon boos op mijzelf dat ik er niet klaar voor was. Alleen al vanwege dit gevoel wilde ik in eerste instantie niets met de foto’s doen. Gelukkig heb ik thuis het genegeerd en toch gekeken wat het resultaat was. Uiteindelijk ben ik qua einderesultaat tevreden, maar de route ernaartoe is en was niet zoals ik fotografie wil beleven. Grappige is dat deze foto wel de meest populaire foto op Instagram is van mijn heide-seizoen. Iets waar ik mij soms wel over verwonder, want kijk ik naar mijn persoonlijk meest mooie foto dan is die lang niet zo populair. Oftewel, ik leer het meer en meer los te laten 😉
Fantastisch licht over de Ginkelse Heide, maar zelf niet optimaal genoten.
Tot slot
Zoals je hebt gelezen waren de weken in het heide-seizoen een roller coaster. Maar ook zeer leerzaam. Eigenlijk ben ik te streng voor mezelf, leg ik de lat te hoog en laat ik mij eigenlijk stiekem beïnvloeden door social media en wat in het algemeen mooi wordt gevonden. Vanaf nu niet meer. Vanaf nu ga ik genieten waar het echt om gaat. Van de natuur, de rust en de reis naar een beeld. Een beeld dat vanzelf mijn interesse trekt, iets wat ik mooi vind zonder ook maar enige verwachtingen. Oftewel zoals we in het oosten zeggen: k.w.w. (kiek’n wat ’t wordt). Met deze instelling maak ik nog twee foto’s van de bloeiende Ginkelse Heide. Maar hoe zit het met jullie. Herkennen jullie jezelf in dit verhaal? Ik ben benieuwd naar jullie reacties hieronder.
Voor de laatste maal echt kunnen genieten van de mooie condities op de Ginkelse Heide.
Rustig en intiem beeld van wat heide en berkenbomen op de Ginkelse Heide. De stijl waar ik meer van ben gaan houden.